مدل روابط ویژگی های شخصیت و خودناتوان سازی تحصیلی: نقش واسطه ای اهداف پیشرفت

مقدمه: شناسایی عوامل تأثیرگذار بر خودناتوان سازی تحصیلی به عنوان آسیبی روان شناختی و یک استراتژی جهت توجیه شکست تحصیلی احتمالی در آینده، دارای پیامدهای تحصیلی نامطلوبی است. لذا پژوهش حاضر با هدف ارائه مدل پیش بینی خودناتوان سازی تحصیلی بر اساس ویژگی های شخصیت و اهداف پیشرفت انجام شد. روش ها: این پژوهش توصیفی- همبستگی در سال 1393 انجام گرفت. نمونه آماری پژوهش شامل 258 نفر از دانشجویان دانشکده پرستاری دانشگاه علوم پزشکی شیراز بودند که به روش نمونه گیری طبقه ای انتخاب شدند و به پرسشنامه ای خودگزارشی شامل خرده مقیاس های اهداف پیشرفت، ویژگی های شخصیت و خودناتوان سازی تحصیلی پاسخ دادند. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از روش تحلیل مسیر بوسیله نرم افزار lisrel استفاده گردید. نتایج: نتایج نشان داد که اثرات غیر مستقیم برون گرایی، وظیفه مداری، توافق پذیری و گشودگی تجربه بر خود ناتوان سازی تحصیلی به ترتیب برابر با 08/0-، 11/0- و 07/0- و معنادار هستند (01/0> p). اثر غیر مستقیم توافق پذیری بر خودناتوان سازی نیز برابر با 03/0 و معنادار است (05/0> p). همچنین اثر غیر مستقیم ویژگی روان نژندی بر خودناتوان سازی تحصیلی بر خلاف سایر ویژگی های شخصیت مثبت و برابر با 10/0 و معنادار است(01/0> p). بر اساس نتایج rmsea برابر با 06/0، cfi برابر با 98/0، gfi برابر با 99/0، agfi برابر با 94/0 و نسبت x/df2 برابر با 68/2 است که همه بیانگر برازش خوب مدل هستند. نتیجه گیری: بر اساس نتایج با اجرای سنجه های شخصیت در محیط های تحصیلی و شناخت عمیق تر رگه های درونی شخصیت فراگیران، می توان آنها را از قرار گرفتن در معرض آسیب های روان شناختی مانند خود ناتوان سازی تحصیلی دور نگه داشت.